درخواست پدر بیمار پروانه ای از مسئولین

او فرزند چندماهه‌ی پروانه‌ای‌اش را در آغوش گرفته؛ محکم… اما با ترسی که فقط والدین پروانه‌ها می‌فهمند— ترس از اینکه یک لحظه بیشتر فشار بدهد، ترس از اینکه لباس‌هایش پوست ظریفش را زخمی کند، ترس از اینکه درد از بغلِ او شروع شود… نه از دنیا. اما درد اصلی فقط زخم‌های پوستی نیست؛ دردِ تنها ماندن است. دردِ پدری که تمام توانش را می‌گذارد اما می‌بیند برخی مسئولان هنوز درد این خانواده‌ها را نمی‌بینند… به‌ویژه در شهرها و روستاهای محروم که امکانات درمان و پانسمان، رویایی دور است.

پدر اینجا هیچ تقاضای عجیب و بزرگی ندارد: می‌گوید این بچه‌ها فرزند همه‌ی ما هستند. می‌گوید حق‌شان است دیده شوند، درمان شوند، زندگی کنند. اگر امروز این صدا را می‌شنوید، لطفاً کمک کنید صدای پدرِ پروانه‌ها خاموش نماند. با انتشار، با معرفی خانه ای‌بی، با حمایت… حتی با یک نگاه مهربان‌تر به یک خانواده‌ی پروانه‌ای.

 پروانه‌ها پوستشان نازک است اما آرزوهایشان نه !

شماره حساب خانه ای‌بی:  ۶۱۰۴۳۳۷۶۵۰۵۴۵۸۰۷ – بانک ملت به نام مؤسسه حمایت از بیماران پوستی خاص، خانه‌ای‌بی